Kersti Coaching en Training

Als kind lééfde ik in de Kersttijd in de belofte van het knusse, de lichtjes, het samenzijn… Iedereen stuurde elkaar kaarten, ik kreeg een mooie jurk, de ‘fijne feestdagen’ naderden. Ik telde af…en op 25 december was ‘HET’ er.

Maar wát?? Wat was ‘het’ nou precies? Ik herinner me regelmatig een vaag gevoel van teleurstelling, van leegte, dat ik ‘het’ niet echt te pakken kreeg. Ik lag in bed te voelen op Kerstochtend. Nu IS het er. Maar wat?

Samenzijn? Lekker eten? Mooie kleren aan? Ontbijt met kaarslicht en tinkelende engeltjes? Naar een film kijken waar ‘het’ aan ‘t einde vaak gevierd ging worden, maar nooit zag je een hele kerstdag in die film, altijd alleen de aanloop?

Ik word nog steeds verdrietig en boos van liedjes als “You’d better watch out, you’d better not cry, you’d better not pout, I’m telling you why: Santa Claus is coming to town. He sees you when you’re sleeping, he knows when you’re awake. He knows if you’ve been bad or good, so be good, for goodness’ sake.” Wat een rot programmering van ons onderbewuste, en dat met zo’n blij melodietje. Geen wonder dat ‘het goed moeten doen’ zo diep in onze genen gebakken zit…

Pas enkele jaren geleden vielen dingen op hun plek. Pas toen ik me herinnerde dat ik priesteres ben en de ‘heidense’ voorganger van Kerstmis heb gekend èn gevierd, pas toen begreep ik wat ik altijd zocht als kind. Pas toen vond ik vervulling.

Wat is dan die ware betekenis? Hoe ging dat vroeger, duizenden jaren geleden, eind december? Oh zo veel van de oude symboliek is nog springlevend, als je ‘t maar weet en ziet. Een paar voorbeelden.

In de donkerste tijd, met korte dagen en lange nachten, waar de natuur totaal gestorven lijkt, staat hulst, klimop en dennengroen voor het leven. Dat halen we dan ook in huis en hangen we op – om ons eraan te herinneren, dat de eeuwige cyclus van leven doorrolt…

In deze donkere tijd zouden we bijna vergeten dat het eeuwige licht in onszelf brandt en dat de zon weer terug gaat komen, dat de dagen na 21 december weer gaan lengen – vandaar al die kaarsjes en lichtjes in en om het huis, vandaar die grote vuren buiten…

In deze tijden van schaarste waarin niets meer groeit kwamen we samen en aten we heerlijk van de voorraden, om ons te herinneren aan rijke oogsten die weer zouden komen. En we kwamen samen, maakten het warm in huis, vierden uitbundig feest (soms zelfs 12 nachten lang! vandaar ook het liedje ‘The 12 days of Christmas’ of de 13 heilige nachten), gaven elkaar cadeautjes – om de overvloed en warmte weer te voelen en te voeden – in huis, in ons lijf, in ons hart…

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het feest had andere namen: Midwinter, Yule, Winter Solstice…

Al dit weten, dit herinneren, vult het knagende gat dat ik als kind al voelde. En waar velen langs ‘scheerden’ in mijn leven, inclusief ikzelf.

Dit kan me tot tranen toe beroeren. Eindelijk. Ik weet het weer. En nu kan ik het ook weer vol overgave vieren. Eenvoudiger, in zekere zin. Gevuld. Met inhoud.

Blessings,
Kersti Afrodite

P.S. Er is nog zoveel te leren – als je zin hebt in méér, lees dan bv. eens dit blog over tien oeroude verborgen symbolen in de kerstkrans, geschreven door Debora Zachariasse (van wie ik op dit vlak zoveel heb opgestoken).

P.P.S. liedjes als dit (The Holly and the Ivy) doen in mij dat oude ‘weten’ ontwaken en trekken aan mijn hart…

P.P.P.S. Deze video geeft ook veel informatie over de Noordse tradities en vieringen van Yule / Midwinter lang vóór het Christendom.

Ik kom binnen met een open deur (best handig overigens, als je je neus heel wilt houden): oh lieve mensen, vier je successen!

Het duikt overal op

Het is niet toevallig dat ik op drie terreinen in mijn leven tegelijkertijd dit fenomeen zie opduiken: de successen worden niet als vanzelf gevierd, daar moet speciale aandacht naartoe. In één geval, een conferentie-achtige dag met 100 mensen eind maart, is ‘successen vieren’ zelfs de ondertitel. In diverse individuele trajecten (coaching en lichaamswerk) die ik momenteel heb lopen, is dit een vast onderdeel geworden: deel en vier je successen! En in de total body de-armoring die ik met m’n lief samen deed in januari, werd ons aangereikt: focus op je ‘gains’ (i.p.v. uit te weiden over wat allemaal nog niet werkt en in de narigheid te blijven wentelen).

Waarom doen we dit eigenlijk niet vanzelf?

We hebben aangeleerd dat we groeien van ‘fouten’, dat we ons moeten verbeteren, dat we niet goed genoeg of überhaupt niet genoeg zijn. Dat er, in welk opzicht dan ook, een tekort is (vandaar: verzekeringen, financiële zekerheid, huwelijken sluiten etc.). Dat het verstandig is om je te richten op je ontwikkelpunten – bedrijven en organisaties drijven erop: je sterke punten krijgen doorgaans minder aandacht dan dat wat nog verbeterd kan worden. “We groeien immers van kritiek.”

Let wel: dit zit vaak in het onbewuste, dus ‘t kan goed zijn dat je denkt “nou ik dus echt niet hè, ik ben wèl genoeg en ik heb helemaal geen last van dit soort dingen” terwijl je toch, onbewust, gestuurd blijkt te worden door het jezelf moeten bewijzen.

Ik ook.

Ik kreeg vorige week een enorm compliment van iemand – dat ik heel bijzonder ben, super dapper en liefdevol, en dat er meer van mijn soort mensen op aarde zouden moeten rondlopen.
En wat gebeurde er?
Ik ging bewijzen dat ik inderdaad zo was, door diegene extra aandacht te gaan geven, met speciale aandacht te luisteren en energie te sturen – zelfs toen ik eigenlijk naar bed had moeten gaan.
‘HUH?!’ riep het in mij, toen ik me dit realiseerde. En toen ben ik er maar eens bij gaan zitten (na een nachtje goed slapen 😉 ) – om het compliment te ontvangen, te voelen, te vieren!

Vier tips om je successen te voelen, te delen en te vieren

1. Bewustworden en erin baden
   Schrijf elke dag aan ‘t eind van de dag op voor jezelf, welke HOERA!-momenten (zoals één van mijn coachees zijn successen treffend noemt) je hebt mogen beleven en baad erin. Lig of zit in het gevoel van HOERA!, laat het je lijf vullen tot al je cellen de HOERA! voelen en meedansen.
2. Delen
   Praat over je successen met andere mensen. Oeh! “Ik mag mezelf toch niet zo ophemelen, ben ik dan niet egotrippend of arrogant, wat zullen ze wel niet van me denken, je kunt beter bescheiden blijven, je moet je kop niet boven het maaiveld uitsteken want dan kan-ie er ook af gaan, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg”… De onbewuste overtuigingen vliegen je om de oren, en dat is alleen nog maar in je eigen hoofd. Doe het eens wél. Kies om te beginnen iemand die veilig genoeg voelt voor je, en zeg er gerust bij dat je ‘t spannend vindt, maar dat het een experiment is voor je. Delen = vermenigvuldigen; ik nodig je uit te ondervinden hoe dat werkt voor jou.
3. Ontvangen
   Dat is soms nog een hele kunst. Ken je dat, als je ‘n compliment krijgt, dat je eigenlijk niet goed weet hoe te reageren? Neiging om het weg te wimpelen, af te doen, snel verder te praten, jezelf te gaan bewijzen…
   Wat dacht je van ‘dankjewel’ zeggen en even stil zijn? Het compliment opnemen in je hart? Het ontvangen van je eigen grootsheid blijkt nog heel wat lastiger dan ontvangen van je fouten.
4. Vieren
   Vier je successen, je HOERA!-momenten. Maak het fijn, maak het leuk, maak het magisch en vreugdevol. Het leven is zo bedoeld! One big celebration.
   Hoe ‘vieren’ ‘t beste kan, is voor iedereen verschillend. Verzin je eigen manieren, groot en klein. Het kan gaan van een warme glimlach naar jezelf in de spiegel, tot een warm dagje sauna. Van het zetten van een speciaal kopje thee voor jezelf, tot het zetten van een tattoo omdat je (na jarenlange zelf-afwijzing) nu van je eigen lijf bent gaan houden.

Ik ben benieuwd hoe jij dit doet; wil je jouw tips en ervaringen delen?

Happy celebrating, lieve mensen!

Daarnet, aan ‘t eind van de kickboksles (mijn 3e!) vroeg en kreeg ik nog even privé uitleg over de techniek van het trappen van onze docent. Top, ik snap het nu een stuk beter!

“Nog één puntje,” zei-ie vlak voordat ik de trainingszaal uit wilde lopen. “Vorige week had je een sport topje aan…” (en hij maakte wat gebaren met zijn handen ergens in de lucht voor zijn eigen lichaam, ik denk dat hij bedoelde waar de borsten doorgaans zitten, en wat gebaren met zijn vingers, volgens mij om de tepels aan te duiden) “…voor de andere mensen in de les… Voor mij niet per sé, je bent een leuke meid hoor… Maar misschien beter toch… een sportbeha aan.”

Auw

De volgende dag…

Whoa!!

De effecten van een Cirkel van Overvloed (check top coach Arianne van Galen als je meer wilt weten) en een hoop moed (van mij) + liefde (van mezelf èn vele vele anderen).

Voor wat voorafging – lees m’n blog van 9 oktober. Kortgezegd: mijn stroom klanten en workshops zat op bepaalde punten in een stagnatie, en daar was ik flink bozig over, met onderliggend heel diep oud kleinmeisje-verdriet. Dat werd gezien en mocht smleten.

En – check dit (het is bijna scary als ‘t niet zo leuk was):
* kreeg gisteravond verzoek om een massagesessie van iemand;
* vond zojuist in mijn mailbox een vraag om intake voor life coaching van ‘n ander iemand;
* aanmeldingen voor m’n maandelijkse vrouwentempel stroomden al voordat ik mensen ook maar had uitgenodigd;
* een koppel meldde zich aan voor onze tantra massage workshop half november;
* aanmelding van een koppel voor de koppelsretraite van eind november;
* twee facturen werden betaald;
* ik ontving een bonus van 20 euro.

The gates have re-opened, wahoooo!!! ☆♡☆

Instant manifestatie – hatseflats!

** Dank dank dankbaar **

Pfff… Kwam ik ff een heel taai stroperig naar pijnlijk schaamtevol stuk tegen in mezelf.

Het vuur brengt alle schaduwzijden naar het licht. En jakkiebah – wat ontdekte ik gisteravond veel bozigheid in mezelf. Boos op de wereld. Ik ervoer zoveel verongelijktheid dat ik, ook al heb ik zo hard gewerkt, niet de beloning in klinkende munt krijg die ik vind dat ik verdien. Niet genoeg klanten, niet genoeg geld. Zorgen. Wat ‘n kramp. Wat ‘n vicieuze cirkel.

Toen mijn bozigheid helder werd gisteravond (mind you – dat gebeurde in een cirkel van 24 mensen, ouch wat naakt voele ik me) heb me gevangen gevoeld, gefrustreerd, mezelf van alles verweten (“ik had t moeten zien, ik heb dit zelf gecreëerd dus wat ben ik nou voor domme koe, ik doe te moeilijk, ik zou hier allang overheen moeten zijn”), en uiteindelijk m’n tranen laten stromen.
En m’n eenzame innerlijke kindje vastgehouden, die zich opeens aandiende. Die het al toen ze amper 6 jaar was, alleen moest doen, die lange nachten in het ziekenhuis zonder mama of papa. Die deed wat zieke wijze kindjes soms doen, toen papa ‘s avonds naar huis moest – ze voelde zijn verdriet en glimlachte dapper…

Maar alleen was ze. Eenzaam. Bang. Niet gesteund.

En nu hoeft ze dat eindelijk niet meer te zijn. Nu wordt ze eindelijk gezien en gekoesterd.

Het is nog vers en wat rauw. Ik heb geen oplossing of antwoord of toekomst strategie. Maar ik snap in elk geval iets: dat ik me mag overgeven. Aan tranen. Aan het niet weten. Aan liefde.

Ik hou van je, klein eenzaam 6-jarig Kersje ♡
Ik hou je, verongelijkte bozige Kers ♡
Ik hou van je, Afrodite, wijze priesteres ♡

Sorry dat ik het vergat. Sorry dat ik er niet was.

En sorry naar iedereen die dit leest en mijn bozigheid, verongelijktheid of kramp heeft gevoeld de laatste tijd. Het was een blinde vlek. Ik wist het niet. En dat is OK.

☆♡☆

P.S. voor vrouwen die hun innerlijk kind willen zien, horen, uiten, koesteren en laten stralen: op vrijdag 30 oktober geef ik een dagworkshop ‘Inner Child’. Fijn voor mij en voor jullie…

Allemachtig wat ‘n weken… Ik reis door diepe donkere plekken in mezelf waarvan ik òf dacht dat ik er al vrede mee had gesloten (oude patronen van minderwaardigheidsgevoelens die opnieuw opspelen, ouch), òf niet wist dat ze zich in me bevonden.

Het doet een groot beroep op m’n vertrouwen. Vertrouwen dat dit de weg is. Vertrouwen dat ‘ik leer het ook nooit’ niet waar is. Vertrouwen dat de kern van de zaak geen donkerte, moeite en minderwaardigheid is, maar licht, moeiteloosheid en liefde (hoe zweverig dit ook moge klinken voor sommigen, inclusief voor die ‘strenge stem’ in mijzelf).

Ik praat erover ~ soms. Ik kruip weg ~ soms. Ik voel, ik huil. Ik shake, ik dans. En steeds weer kom ik boven, voel ik hoe waardevol ik ben, hoeveel schoonheid er ligt in mij en ja, ook in die ‘donkerte’. Hele familiepatronen, generaties lange minderwaardigheid en ‘ik ben niet goed genoeg’, eindigen hier. In mij.

En wie weet, niet alleen mijn familiepatronen. Wie weet voor hoevelen ik dit door me heen laat razen. Dit is een tijd van diepe verbinding, waarin de ene golf in de zee pijn kan wegspoelen voor een andere golf.

Het besef dat dit groter, veel groter is dan alleen mijn ‘ikje’, helpt me enorm om er JA tegen te zeggen. JA ik stel me open. JA ik wil helen. JA ik ben al heel, maar was in de war. JA ik heb vertrouwen. JA.

Kom maar door, donkerte. Ik ben bereid, meer dan ooit.

Mannen die ‘wat van je willen’. Wel eens last van (gehad)? Irritatie en veroordeling over gevoeld?

Ik wel: “Hoe DURFT-ie me zo na te fluiten! Hij ziet me als een stuk vlees. Wat respectloos. De maatschappij kent steeds minder normen en waarden. Het is een schande. Die mannen zouden eens goed naar zichzelf moeten kijken. Je kunt als vrouw ook niet eens meer een rokje aandoen of ze zijn al ‘all over’ je.”

En toen…toen ontdekte ik het zelfonderzoek. The Work. Trainingen van Pauline Sibbel. Vrouwenwerk bij Ramya Norell. Ik leerde: als je vindt dat een ander moet veranderen, kun je lang wachten. En niet alleen dat: uiteindelijk heb je er zelf het meeste last van. Wat voor mij geenszins betekent dat je over je heen moet laten lopen, integendeel. Volledig in je vrouwenkracht staan en verantwoordelijkheid voor jezelf nemen – dat is wat ik bedoel.

Je moet niet ‘minder’ uitstralen naar die mannen toe. Juist niet. Alsjeblieft, straal je licht! Er zijn zoveel mensen die hun licht dimmen uit angst. En er zijn genoeg mensen die door andermans ge-straal geconfronteerd worden met hun eigen ge-dim. En dat pijnlijk vinden. Of beangstigend. Laat dat je niet stoppen, de wereld heeft stralers nodig.

Maar het kan goed zijn, en dat vergt wat eerlijk zelfonderzoek en onder de ijsberg kijken, dat er in je onbewuste nog oude patronen liggen – bijvoorbeeld afhankelijkheid, angsten, wantrouwen. Dat is wat wordt opgepikt en waarop wordt gereageerd. Onbewust. En hoe mooi is het om daarnaar te kijken, dit voor jezelf bewust te maken en dat in jezelf te helen. Want dat KAN. En dat kun je zelf doen. Dat bedoel ik met verantwoordelijkheid nemen voor jezelf.

Ik richt liever mijn energie hierop, dan op het oordelen over anderen. Dat doet MIJ pijn, namelijk. IK voel mijn oordelen, IK voel mijn irritatie. En ik voel me machteloos omdat ik een ander niet kan veranderen, en denk dat ik diens andere gedrag nodig heb om me beter te voelen. Daarom kijk ik naar mezelf, want daar kan ik wat mee.

Het bijzondere is, dat de omgeving dan ook anders op je gaat reageren en dat ‘grenzen stellen’ niet meer hoeft omdat je zo duidelijk in je kracht staat, je eigen ruimte inneemt en straalt, dat enge of ongewenste dingen simpelweg niet meer gebeuren. Het klinkt misschien als een sprookje, en dit is mijn ervaring.

Concreet voorbeeld. Ik genoot vol genoegen van een softijsje terwijl ik door een winkelgebied wandelde. De zon scheen. Terwijl ik een flinke lik nam, ontmoetten mijn ogen die van een jongeman (ik gok 18-20 jr) die bij ‘n bankje stond samen met zijn maat. Hij keek, en hij zei “ik zou wel willen dat jij dat bij mij deed”. Omdat ik niet kan projecteren “hij wil wat van me, wat impertinent, hoe durft-ie, ik moet me verdedigen” etc, was het enige dat ik voelde: vreugde en speelsheid. Ik antwoordde met een twinkel in mijn ogen en een glimlach om mijn lippen “jaaa, dat dacht ik al.” Hij lachte, z’n maat lachte, ik lachte. En ik liep door. Geen angst, geen irritatie. Geen verplichtingen. Ook geen oordelen naar die jongens toe. Gewoon spelen met het leven, zoals mijn lief dat altijd zo mooi zegt. En dat was het. Er kwam niemand achter me aan, ik had plezier – en de beide heren ook, zo te zien.

Dit is wat voor mij werkt. Zo wil ik leven. Open, stralend, vrij. Tuurlijk vinden anderen dat aantrekkelijk – het spat er vanaf. Kijk ernaar, geniet ervan mee, zou ik zeggen. Ik ga me niet verstoppen of inhouden. En dat betekent niet, dat ik alles maar toelaat en goed vind. Integendeel. Als ik in mijn kracht sta, halen mensen (lees: mannen) het niet eens in hun hersens om wat bij me te proberen. It takes a real man to handle a real woman.

You Shine
You Sparkle
As no one else

You are You
And that
is Divine

Tall, and rising
Arisen, erect
A living statue

Of total Love
Deep surrender
Surpassed all borders

No inflictions
No intentions
Just This

Light
Long
Lasting
Love

Forever Yours
And even beyond that

No one to be found
No one to be spoken

Only Truth

Heart pounding
Body beating
Like a drum

Re-united
This is what was meant
You cannot live without
Because ~ you don’t

Kersti A.E. Vervloet ~ 23-03-’14

Draag jij een beha?

Hoe is dat? Heb je daar wel eens bij stilgestaan, of heb je dat (zoals ik) gewoon gedaan omdat je dit als vanzelfsprekend feit meekreeg in je opvoeding? En het spannend vinden dat je je eerste behaatje krijgt… Voor mij was dat het begin van ‘ik word vrouw, ik hoor erbij’.

En maar groeien, die borsten van me… Tot een maat waar ik niet gelukkig mee was. En ik zie nu: dat was een uitingsvorm van uberhaupt niet gelukkig zijn met m’n lijf. Niet gelukkig zijn met mezelf. Godzijdank is dat nu zo anders, zo getransformeerd… Ik ben dol op m’n lijf, ik geniet ervan, ik eer het.

En dat uit zich ook in mijn relatie met m’n borsten. Ik heb ‘n jaar of 3 geleden regelmatig The Work gedaan m.b.t. mijn borsten (“ze zijn te groot” – is dat waar?). Dat bevrijdde me enorm – ik begon van mijn borsten te houden.

Twee jaar geleden was ik in een vrouwenretraite en ervoer daar het energetische hartscontact met mijn borsten. Keek met ogen vol liefde, respect en bewondering naar de borsten van andere vrouwen. Ik hoorde de ervaringen van vrouwen die geen beha droegen. Sindsdien laat ik mijn borsten vrij.

Ik vind ‘t heerlijk, het beha-loze leven. ‘k Ervaar ook meer contact met m’n borsten. Raak ze dagelijks bewust aan, masseer ze, leg m’n handen eromheen, maak verbinding. Ik kan soms zo geroerd in de badkamer staan met dat zachte gewicht, in elke hand één. Teder. Liefdevol. Heilig. Tranen in m’n ogen.

En ik ervaar geen pijn, al heb ik best grote borsten. Ook niet bij springen, dansen etc. Ik dacht, dat dit pijn zou kunnen doen. Dacht. Het was niet waar. Het hobbelt, het schudt, ik ervaar een sensatie. Is dat pijn? Ik label het niet meer zo.

Ik houd van borsten. Van de mijne, en van die van andere vrouwen. Ze zijn oneindig mooi, wijs, lekker, krachtig, heilig, steeds in beweging, teder…

Hail to the breasts! 

Wil je met mij en met andere vrouwen delen over borsten, ze ervaren, je verbinden? Op dinsdagavond 19 mei 2015 organiseer ik vrouwentempel over het thema borsten.
Meer informatie? Zie onder Vrouwencirkel en op Facebook.
Aanmelden? Mail me op kersti@kersticoaching.com.

Hier een mooi artikel over het onderwerp beha’s en één over borst-bewustzijn.

En de resultaten van een recent 15-jarig Frans onderzoek: ‘Breasts better off without bras‘.

“To live, love, and be happy, forevermore, Kersti, just decide to be from this moment forward.

Tallyho,
The Universe”

Als je dit leest en denkt ‘ja, ha ha, zo simpel is dat heus niet hoor’, nodig ik je uit om eens te kijken wat daaronder ligt.
“Dat is toch niet voor mij weggelegd. Het is gezweef. Dan ontken je dat het leven niet altijd leuk en fijn is. Als je een ernstige ziekte hebt, piep je wel anders.”

Herkenbaar?

In mijn ervaring komt, op het moment dat je echt met volle kracht besluit om gelukkig te zijn, alles boven wat daar nog aan in de weg staat. Angsten, bezwaren, belemmeringen, frustraties, irritatie…

Ik heb godzijdank mogen leren dat ik, OOK als ik me niet lekker voel, verdrietig, boos, machteloos of gefrustreerd, nog steeds gelukkig kan zijn. Klinkt gek? Tegenstrijdig?

Dat ging ook niet van de ene op de andere dag. En ‘t is voor mij een constante ‘practice’, een manier van leven. Dankzij meditatie, dankzij The Work van Byron Katie, dankzij muziek, dankzij lieve mensen die mijn spiegel en steun willen zijn, ben ik mezelf gaan zien als een kanaal voor emoties en gedachten. Maar ik hoe niet vast te hangen aan emoties en gedachten, dat hoeft niet mijn waarheid te worden. Dat BEN ik niet, maar ik VOEL het wel.

Als ik dat voelen helemaal toesta in mezelf, gaat de emotie veel sneller door me heen dan als ik er weerstand tegen kweek.

En wat ik onder die emoties en gedachten heb ontdekt, daarvoor schieten woorden tekort. Een voortdurende stroom van vreugde en dankbaarheid.

Geluk…