Daarnet, aan ‘t eind van de kickboksles (mijn 3e!) vroeg en kreeg ik nog even privé uitleg over de techniek van het trappen van onze docent. Top, ik snap het nu een stuk beter!
“Nog één puntje,” zei-ie vlak voordat ik de trainingszaal uit wilde lopen. “Vorige week had je een sport topje aan…” (en hij maakte wat gebaren met zijn handen ergens in de lucht voor zijn eigen lichaam, ik denk dat hij bedoelde waar de borsten doorgaans zitten, en wat gebaren met zijn vingers, volgens mij om de tepels aan te duiden) “…voor de andere mensen in de les… Voor mij niet per sé, je bent een leuke meid hoor… Maar misschien beter toch… een sportbeha aan.”
Auw
Boem. Ondanks al het vrijmaken van mezelf, ondanks al het vrouwenwerk dat ik heb gedaan én begeleid – het kwam aan. Ik voelde me gekwetst.
‘En wat ik nu aan heb dan?’ vroeg ik (een zwart sportshirt met soort ingebouwd ‘ondertopje’, zonder beha). Hij schudde z’n hoofd.
Auw.
Kwetsbaarheid, Een naakt gevoel. Mijn borsten, mijn lieve mooie borsten, ik wilde ze ‘t liefst heel diep wegstoppen en beschermen en nóóit meer laten zien in de buitenwereld. Vochtige ogen en ‘n brok in m’n keel nu ik dit typ. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?!
Wat ik voel, dat móét collectief zijn. Als in: dat voelen vast méér vrouwen, of ik voel het namens hen. Ladies, klopt dat?
Borsten in de sportschool – dat mag dus wel, maar we mogen ze niet zien. Of althans, de tepels mogen niet zichtbaar zijn. “Voor de andere mensen in de les.” Ik snap deze wereld niet (meer), geloof ik.
Beha-loos door het leven
Ik draag al bijna 3 jaar geen beha. Ik vind het zo fijn om op natuurlijke wijze in m’n lijf te wonen, en m’n borsten zijn onderdeel van m’n lijf. Plus tepels, ja. En dat is blijkbaar nog too much voor de sportschool-wereld.
So be it.
Dankzij dit alles had ik meteen het thema voor m’n volgende vrouwentempel te pakken: borsten.
The day after…
De dag erna had ik vele, vele, VELE reacties op Facebook. Verhitte discussies, van vrouwen die en masse met ontblote borsten de sportschool in wilden marcheren tot mensen die de kickboks-docent eigenlijk wel begrepen en zich afvroegen waarom ik nou zo moeilijk deed – doe toch gewoon een beha aan, meid.
Alles bijeen heeft ‘t me geholpen. Geholpen om meerdere kanten te zien, te begrijpen wat er nou eigenlijk gebeurde, te beseffen dat er nog zoveel te doen is…
Ik ben niet bh-loos naar de sportschool gegaan om “es effe een statement te maken” of te laten zien hoe vrij ik wel niet ben; ik ben ‘t gewoon zó gewend om zonder bh te lopen dat het niet in me opkwam om er één op te graven (waar liggen ze ook alweer…) en aan te trekken.
Ik heb geen kleine borsten (qua cup denk ik DD), maar het bewegen doet bij mij geen zeer of hindert me niet, en ze zijn zelfs wat steviger geworden sinds ik bh-loos door het leven ga – ze dragen namelijk zichzelf, in plaats van dat ze gedragen worden door een bh (wat gestaafd wordt door onderzoek). Toen ik lid werd van deze sportschool, is me niks gezegd over een sportkledingbeleid. Dit is blijkbaar een set ongeschreven regels die ik niet heb aangevoeld.
Compassie
Ik voel geen neiging om, als de Godin der Wrake, naar de kickboksles te gaan (al helemaal niet met een hele groep vrouwen, het beeld deed me wel glimlachen trouwens, ik zag ‘t voor me) en een ‘statement’ te maken. Ik ben geen feministe op de barricaden – ik voel begrip en compassie voor alle zijden van deze kwestie. De kickboks-docent deed zijn best, die arme man, hij durfde het amper te benoemen en ik weet niet of het vanuit hemzelf kwam, of anderen in de les bij hem geklaagd hadden, of wat dan ook. Ik vond dat ook wel weer vertederend, ik ben niet boos op hem. En ook het geschrokken gekwetste gevoel is weg-geëbd inmiddels. Ik voel me sterk, open en dankbaar.
Wat we kunnen leren…
Ik zal zéker door blijven leven in voorgang en bewustzijn, juist ook op dit stuk, en horen dat er vele meningen zijn. Er is pijn in veel vrouwen omdat ‘we’ onderdrukt zijn door ‘de’ mannen, door ‘het’ patriarchaat. Er is irritatie in veel mannen omdat zij niet weten waar ze goed aan doen bij ‘de’ vrouw – als je zegt dat je tepels mooi vindt en uitnodigt, word je afgemaakt en als je zegt dat je ze bedekt wilt zien, word je óók afgemaakt.
Vrouwen hebben te leren, véél duidelijker te communiceren over wat zij werkelijk willen (en wat wil je dan? ‘t is nog een hele kunst om dat te weten, zo blijkt soms). Mannen hebben te leren, werkelijk te luisteren en te handelen – naar vrouwen én naar zichzelf.
Beiden hebben te leren, zich te openen voor hun eigen seksualiteit èn die te laten stromen in zichzelf, zónder de ander daarvoor te ‘gebruiken’ of zelfs afgeleid te worden door de ander. Dat je daar meer beheersing op krijgt en niet meteen omhoog stuitert van de testosteron bij het zien van tepels, of knalt van het oestrogeen bij een bobbel in de broek.
Daar zijn we nog niet. I know.
Er is ook nog veel werk te doen in het landen in onszelf, en toegang krijgen tot levensenergie, én tot ware compassie (die laat zich niet dwingen namelijk) – voor onszelf en voor de ander, àlle anderen.
Wat ik daarin kan bijdragen, doe ik.