Mannen die ‘wat van je willen’. Wel eens last van (gehad)? Irritatie en veroordeling over gevoeld?
Ik wel: “Hoe DURFT-ie me zo na te fluiten! Hij ziet me als een stuk vlees. Wat respectloos. De maatschappij kent steeds minder normen en waarden. Het is een schande. Die mannen zouden eens goed naar zichzelf moeten kijken. Je kunt als vrouw ook niet eens meer een rokje aandoen of ze zijn al ‘all over’ je.”
En toen…toen ontdekte ik het zelfonderzoek. The Work. Trainingen van Pauline Sibbel. Vrouwenwerk bij Ramya Norell. Ik leerde: als je vindt dat een ander moet veranderen, kun je lang wachten. En niet alleen dat: uiteindelijk heb je er zelf het meeste last van. Wat voor mij geenszins betekent dat je over je heen moet laten lopen, integendeel. Volledig in je vrouwenkracht staan en verantwoordelijkheid voor jezelf nemen – dat is wat ik bedoel.
Je moet niet ‘minder’ uitstralen naar die mannen toe. Juist niet. Alsjeblieft, straal je licht! Er zijn zoveel mensen die hun licht dimmen uit angst. En er zijn genoeg mensen die door andermans ge-straal geconfronteerd worden met hun eigen ge-dim. En dat pijnlijk vinden. Of beangstigend. Laat dat je niet stoppen, de wereld heeft stralers nodig.
Maar het kan goed zijn, en dat vergt wat eerlijk zelfonderzoek en onder de ijsberg kijken, dat er in je onbewuste nog oude patronen liggen – bijvoorbeeld afhankelijkheid, angsten, wantrouwen. Dat is wat wordt opgepikt en waarop wordt gereageerd. Onbewust. En hoe mooi is het om daarnaar te kijken, dit voor jezelf bewust te maken en dat in jezelf te helen. Want dat KAN. En dat kun je zelf doen. Dat bedoel ik met verantwoordelijkheid nemen voor jezelf.
Ik richt liever mijn energie hierop, dan op het oordelen over anderen. Dat doet MIJ pijn, namelijk. IK voel mijn oordelen, IK voel mijn irritatie. En ik voel me machteloos omdat ik een ander niet kan veranderen, en denk dat ik diens andere gedrag nodig heb om me beter te voelen. Daarom kijk ik naar mezelf, want daar kan ik wat mee.
Het bijzondere is, dat de omgeving dan ook anders op je gaat reageren en dat ‘grenzen stellen’ niet meer hoeft omdat je zo duidelijk in je kracht staat, je eigen ruimte inneemt en straalt, dat enge of ongewenste dingen simpelweg niet meer gebeuren. Het klinkt misschien als een sprookje, en dit is mijn ervaring.
Concreet voorbeeld. Ik genoot vol genoegen van een softijsje terwijl ik door een winkelgebied wandelde. De zon scheen. Terwijl ik een flinke lik nam, ontmoetten mijn ogen die van een jongeman (ik gok 18-20 jr) die bij ‘n bankje stond samen met zijn maat. Hij keek, en hij zei “ik zou wel willen dat jij dat bij mij deed”. Omdat ik niet kan projecteren “hij wil wat van me, wat impertinent, hoe durft-ie, ik moet me verdedigen” etc, was het enige dat ik voelde: vreugde en speelsheid. Ik antwoordde met een twinkel in mijn ogen en een glimlach om mijn lippen “jaaa, dat dacht ik al.” Hij lachte, z’n maat lachte, ik lachte. En ik liep door. Geen angst, geen irritatie. Geen verplichtingen. Ook geen oordelen naar die jongens toe. Gewoon spelen met het leven, zoals mijn lief dat altijd zo mooi zegt. En dat was het. Er kwam niemand achter me aan, ik had plezier – en de beide heren ook, zo te zien.
Dit is wat voor mij werkt. Zo wil ik leven. Open, stralend, vrij. Tuurlijk vinden anderen dat aantrekkelijk – het spat er vanaf. Kijk ernaar, geniet ervan mee, zou ik zeggen. Ik ga me niet verstoppen of inhouden. En dat betekent niet, dat ik alles maar toelaat en goed vind. Integendeel. Als ik in mijn kracht sta, halen mensen (lees: mannen) het niet eens in hun hersens om wat bij me te proberen. It takes a real man to handle a real woman.
