Pfff… Kwam ik ff een heel taai stroperig naar pijnlijk schaamtevol stuk tegen in mezelf.
Het vuur brengt alle schaduwzijden naar het licht. En jakkiebah – wat ontdekte ik gisteravond veel bozigheid in mezelf. Boos op de wereld. Ik ervoer zoveel verongelijktheid dat ik, ook al heb ik zo hard gewerkt, niet de beloning in klinkende munt krijg die ik vind dat ik verdien. Niet genoeg klanten, niet genoeg geld. Zorgen. Wat ‘n kramp. Wat ‘n vicieuze cirkel.
Toen mijn bozigheid helder werd gisteravond (mind you – dat gebeurde in een cirkel van 24 mensen, ouch wat naakt voele ik me) heb me gevangen gevoeld, gefrustreerd, mezelf van alles verweten (“ik had t moeten zien, ik heb dit zelf gecreëerd dus wat ben ik nou voor domme koe, ik doe te moeilijk, ik zou hier allang overheen moeten zijn”), en uiteindelijk m’n tranen laten stromen.
En m’n eenzame innerlijke kindje vastgehouden, die zich opeens aandiende. Die het al toen ze amper 6 jaar was, alleen moest doen, die lange nachten in het ziekenhuis zonder mama of papa. Die deed wat zieke wijze kindjes soms doen, toen papa ‘s avonds naar huis moest – ze voelde zijn verdriet en glimlachte dapper…
Maar alleen was ze. Eenzaam. Bang. Niet gesteund.
En nu hoeft ze dat eindelijk niet meer te zijn. Nu wordt ze eindelijk gezien en gekoesterd.
Het is nog vers en wat rauw. Ik heb geen oplossing of antwoord of toekomst strategie. Maar ik snap in elk geval iets: dat ik me mag overgeven. Aan tranen. Aan het niet weten. Aan liefde.
Ik hou van je, klein eenzaam 6-jarig Kersje ♡
Ik hou je, verongelijkte bozige Kers ♡
Ik hou van je, Afrodite, wijze priesteres ♡
Sorry dat ik het vergat. Sorry dat ik er niet was.
En sorry naar iedereen die dit leest en mijn bozigheid, verongelijktheid of kramp heeft gevoeld de laatste tijd. Het was een blinde vlek. Ik wist het niet. En dat is OK.
☆♡☆
P.S. voor vrouwen die hun innerlijk kind willen zien, horen, uiten, koesteren en laten stralen: op vrijdag 30 oktober geef ik een dagworkshop ‘Inner Child’. Fijn voor mij en voor jullie…