Ik zit ‘s morgens op de fiets. Mijn gedachten glijden over de komende dag, mijn voeten bewegen de pedalen automatisch rond. Ik zie de blauwe lucht, ik voel de ochtendfrisheid. En dan wordt mijn aandacht getrokken door fietsers die me tegemoetkomen.
Voorovergebogen. Ploeterend. Hard trappend. “Huh? Wat is er met hen aan de hand?” klinkt het in mijn hoofd.
Opeens realiseer ik me, dat zij tegen de wind in fietsen. En dat ik wind mee heb. Wat heerlijk!! Ik voel een dankbaarheid door me heen golven, van mijn kruin tot in mijn tenen. Ik heb wind mee…dat had ik helemaal niet in de gaten!
Werkt dat ook zo in ons leven? Realiseren we ons soms onvoldoende hoeveel ‘wind mee’ we eigenlijk hebben? En focussen we meer op de dingen die niet lukken, niet af zijn, niet goed genoeg werken?
De wind mee-ervaring van vanmorgen opende op dat moment mijn ogen voor wat er IS. En dat is een hele, hele lange lijst… Een greep daaruit: mijn lieve echtgenoot, een dak boven mijn hoofd, de warme band met mijn familie, kleren aan mijn lijf, eten in mjin tas ~ en een hele mooie wijde wereld om in te fietsen ☺
Ik nodig je uit om eens stil te staan bij alle plekken waar jij in je leven wind mee hebt. Wat merk jij op? Ik ben benieuwd!